ایستگاه فضایی بین المللی (ISS):

ISS، محصول مشترک خدمه و پرواز های شاتل فضایی و موشک های روسی است. بیش ترین ظرفیت آن هفت نفر است. مجموعه ی عظیمی از سلول های خورشیدی، هم چنان که 4407 متر مربع از سطح آن را پوشانده است، 110 کیلو وات برق تولید می کند. ISS ده ها آزمایش را در شش آزمایشگاه خود انجام می دهد. هدف از این آزمایشات همچنان که یافتن اثر ریزجاذبه بر سلول ها و ارگانیسم زنده است، توسعه ی مواد و فرایند های صنعتی جدید، که می توانند منافع بسیاری در زمین داشته باشند، نیز می باشد. اولین بخش ISS در سال 1998 پرتاب شد. در مجموع بین 44 تا 46 ماموریّت طول می کشد تا طول 4/88 متری ایستگاه فضایی کامل شود. 

شاتل فضایی

شاتل فضایی چند منظوره و قابل استفاده مجدد، کارهای جذّاب و متهوّرانه ای همچون تعمیر ماهواره های خراب تا بردن فضانوردان به ایستگاه فضایی و انتقال آنها از آن جا را انجام داده است.

کار در داخل و خارج:

در ماموریّت های اولیّه، کار فضانوردان محدود بود. آنها تنها می باید شرایط خود و سفینه شان را به زمین گزارش می دادند. اکنون ماموریّت ها تا یک هفته نیز به طول می انجامد، وظایف بیشتری بر عهده ی فضانوردان است. آزمایش های بسیاری نیز داخل شاتل فضایی در حال انجام است؛ همچون ساختن بلورها در فضا تا آزمایش های تجهیزات جدید. ماهواره ها و سایر تجهیزات فضایی از محفظه ی بار بسیار بزرگ شاتل، به کار گرفته می شوند. ممکن است برای این کار از سامانه ی کنترل از راه دور شاتل (RMS) استفاده گردد. این بازوی ربات همچنان که از داخل شاتل کنترل می شود، می تواند بارهای بسیار حجیمی را جابجا کند. خدمه برای انجام ماموریّت در خارج از شاتل، لباس های فضانوردی (EVA) را به تن کنند.

تسخیر و تعمیر:

یکی از مهم ترین کارهایی که خدمه ی شاتل فضایی باید انجام دهند، رفع مشکل کاوشگر ها، ماهواره ها و تلسکوپ هایی است که قبلا" در فضا بوده اند، امّا درست کار نمی کنند. در یک ماموریّت تعمیر، ابتدا باید شی ای که در فضا می گردد را گرفت. این کار با مجموعه ی دقیقی از تمهیدات، که اغلب استفاده از بازوی ربات (RMS) و فضانوردان در لباس های (EVA) انجام می گردد. همچنان که آن شئ به طور ایمن تحت کنترل قرار گرفت، می توان آنرا تعمیر کرد. سپس آنرا رها می کنند تا ماموریّت خود را انجام دهد. در سال 1992 ماموریّت شاتل (STS-49) برای گرفتن ماهواره ی اینتلست 6، دو روز طول کشید. این ماهواره از زمان پرتاب، در مداری قرار داشت که قابل استفاده نبود. در این ماموریّت خدمه، یک موتور فعّال را به ماهواره نصب کردند و سپس ماهواره به سمت مدار صحیح خود رانده شد.

آزمایشگاه فضایی (Spaselab):

واحد آزمایشگاه فضایی همچنان که یک آزمایشگاه فضایی قابل استفاده ی مجدّد بود، در محفظه ی بار شاتل فضایی کار می کرد. این واحد همچنان که در سال 1983 برای اوّلین بار پرتاب شد، در 25 ماموریّت شاتل فضایی استفاده شد. این سیستم از مجموعه ای از واحد ها ساخته شده بود که هر یک را می شد جابجا کرد. برخی از این واحد ها همچنان که فشار تنظیم شده داشتند، مانند یک کابین اضافی برای خدمه شاتل عمل می کردند و فضانوردان می توانستند به جای استفاده از لباس های فضانوردی تحت فشار، با لباس های معمولی در آن کار کنند. در این واحد ها آزمایش های بسیاری درباره ی ریز جاذبه (microgravity) انجام می شد. در این آزمایشات، تاثیر بی وزنی بر روی مجموعه ای از موجودات زنده مانند تخم پرندگان، گیاهان و باکتری ها، مشاهده می شد. سایر واحد های آزمایشگاه فضایی فشار تنظیم شده نداشتند و به عنوان واحد ها یا طبق های بیرونی شناخته می شدند. این واحد ها، ابزار هایی مانند تلسکوپ ها و دستگاه کنترل تشعشعات داشتند که می بایست به فضا برده می شدند. ماموریّت های متفاوت آزمایشگاه فضایی، مستلزم استفاده از ترکیب های مختلف واحد ها بود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: